Soms zijn er van die succesverhalen die gewoon met de wereld gedeeld moeten worden. Dit is er 1 van! Een leuke, spannende, heftige en vermoeiende casus die na 2 dagen zonder slaap een mooie afloop heeft gekregen. Wij krijgen vaker de vraag, wat kunnen jullie meer dan de politie en waarom zouden we jullie inhuren. Het kost geld en we weten niet of jullie het tot een goed einde weten te brengen. Dat is waar, wij kunnen als privé detective niet meer dan de politie, zij kunnen als het moet in alle systemen kijken en wij niet. Wat maakt het dan dat wij misschien wel beter ons werk kunnen doen? Dat is op zich eenvoudig, veel kennis in het rechercheren en zoeken van mensen. Nog belangrijker, tijd en een enorme intrinsieke motivatie zeker naar een vermissingszaak.
Soms zijn er van die zaken die tussen het wal en het schip vallen, dit is er 1 van. In deze casus kan de politie niet veel en zoals iedereen weet hebben zij te weinig capaciteit, bepaalde kerntaken kunnen zij simpelweg niet meer uitvoeren. Vermiste verwarde personen zijn zo’n item. Maar wie gaat zich dan wel bekommeren om deze personen. Wie gaat de mensen zoeken die weggelopen zijn en niet in staat zijn om voor zichzelf te zorgen? Gelukkig werden wij door zijn radeloze moeder ingeschakeld.
Vorige week donderdag in de avond worden wij gebeld door een moeder. Haar zoon is weggelopen uit een gesloten inrichting. Hij is verstandelijk beperkt, schizofreen, slikt zijn medicatie niet meer en is verslaafd. En nu dus weggelopen uit een gesloten inrichting, waar hij officieel vrijwillig zit. Daar komt het knelpunt al, vrijwillig in een gesloten inrichting. Een jongen die simpelweg niet in staat is om voor zichzelf te zorgen en zichzelf te beschermen, een prooi voor de buitenwereld. Nu zonder medicatie en helemaal in de war, niemand weet waar hij is. De politie kan er officieel niks mee omdat zijn Rechtelijke macht is verlopen. Hij kan dus niet tegen zijn wil in teruggehaald worden. Niemand zal actief naar hem zoeken. Hij heeft alleen zijn moeder nog en die ligt met kanker in het ziekenhuis, fysiek niet in staat om maar iets te doen. Hoe leg je zijn moeder uit dat haar hulpeloze verwarde zoon met een laag iq aan zijn lot overgelaten is.
We duiken in de casus en maken een plan. Wij gaan de jongen en zijn moeder helpen, tot we erbij neervallen. We beginnen bij het begin. Alle informatie die er is wordt verzameld. Alle mogelijke leads worden bekeken, social media wordt uitgekamd. We bellen iedereen in zijn directe kring tot we er rode oren van krijgen.
En dan, wat hebben we na uren rechercheren. Zijn telefoon staat al een week uit, niemand heeft maar iets van hem gehoord. Hij heeft in de trein naar Den Helder een boete gekregen, op de weg terug ook. Zijn pinbetalingen laten zien dat hij in Amsterdam, Den Helder, Antwerpen en Brussel is geweest. Maar nu al sinds 6 dagen zijn er geen pinbetalingen meer geweest. Het enige dat we weten is dat zijn telefoon en pinpas al een kleine week niet gebruikt zijn. Hij heeft geen geld en is verslaafd. De enige connectie die op het internet gevonden wordt is dat hij mogelijk gelovig is.
We praten met de politie, we gaan naar de instelling, niks brengt ons verder. Dan maar een risico nemen, misschien een speld in een hooiberg maar we gaan naar de locatie waar er voor het laatst gepind is, Brussel!.
We drukken flyers, delen op alle mogelijke manieren het bericht op social media en rijden naar Brussel. Daar maken we een plan.
We rechercheren van buiten naar binnen en proberen ons te verplaatsen in een jongen, die alleen, verward en zonder geld in een grote stad is.
Als moeilijkheidsgraad is het ook nog eens 20 graden, een immense drukte van personen in het hart van Brussel en bijna iedereen spreekt frans. Als dan ook nog blijkt dat er in het centrum van Brussel elke nacht 1000 daklozen worden opgevangen op meerdere locaties krijg ik het lichtelijk benauwd. Heel even denk ik, help hoe moeten we deze jongen vinden! Deze gedachte parkeer ik direct en we voeren ons plan uit. Alle opvangcentra bezoeken wij, de politie krijgt een bezoek en alle dakloze personen die wij tegenkomen tonen we de flyer. Niemand heeft de jongen gezien. We merken dat er weinig tot geen hulpvaardige personen zijn. We krijgen het gevoel dat niemand geeft om de daklozen problematiek en deze jongen is 1 van de 1000 daklozen die door de stad heen dwaalt. De stad is vol met dagjesmensen en toeristen, het lijkt wel onbegonnen werk. Na 20 km lopen, zoeken en vragen besluiten we heel even wat te gaan drinken en te evalueren. Het is op dat moment 22:00 uur en het is nog steeds net zo druk in de stad als in de middag. We pakken een locatie waar de mensen de stad in en uit kunnen lopen, we bestellen 2 cola en kijken naar het publiek. En dan nog geen 10 minuten later zie ik een jongen voorbij lopen.
Het is een donkere jongen, hij loopt alleen, ziet er onverzorgd uit en loopt gebukt over straat om sigaretten van de grond te rapen. We rennen erachteraan en roepen zijn naam. Hij kijkt om en we kijken elkaar recht in de ogen aan. Ik maak vanbinnen een vreugdedans, dit is hem, we hebben hem gevonden! We maken contact met hem maar al snel blijkt dat hij niet terug wil. Juridisch hebben we helemaal niks en we kunnen hem niet dwingen om terug te komen. Onze rol verandert van prive detective naar hulpverlener. Met pijn en moeite weten we de jongen te overtuigen om wat met ons te drinken op het terras. Op dat moment belt toevallig zijn moeder en die valt van enthousiasme bijna van haar stoel. Ik geef hem de telefoon, maar de vreugde veranderd langzaam in wanhoop. We horen hem meerdere keren zeggen, mam ik kom niet naar huis. Als ik de telefoon terug krijg, heb ik een verdrietige moeder aan de lijn. Ik beloof haar om alles te doen wat in onze macht ligt om hem terug naar huis te krijgen. Maar hij zal vrijwillig mee moeten gaan.
We praten uren met de jongen, hij is enorm in de war. Hij praat in zichzelf en zegt dingen als “ik ben geteleporteerd en beroofd vanuit de geestenwereld” en zijn vader is Willem Holleeder. En “ze” willen hem in Brussel hebben. Als snel merken wij dat hij beroofd is van zijn telefoon, pinpas en zelfs van zijn schoenen. Hij is al een week dakloos en is hoe wij hem zien echt niet in staat om hier zelf uit te komen. Het is echt heel erg zielig, dat allemaal en ook nog eens een verstandelijke beperking. Ondertussen proberen we via de politie de rechtelijke macht te versnellen. Wij krijgen te horen, de procedure loopt en we kunnen dit niet versnellen. En daarbij zit je in Brussel, aangezien je een landsgrens over bent staan we machteloos. Ik begrijp het maar het gevoel is vreselijk. We weten zeker dat als we deze jongen achterlaten het bergafwaarts zal gaan. Grote kans dat hij het niet zal overleven, maar hij wil echt niet mee. Hij is zo in de war, verstand inpraten met deze elementen is simpelweg niet te doen. We geven niet op en praten als brugman. Om 6 uur in de ochtend wil hij met ons terug naar Nederland. Terug naar de instelling. De hulpverleners daar zijn verbijsterd dat we hem gevonden hebben, zijn moeder is meer dan enthousiast. Onderweg eten we Mac Donalds met hem, een glimlach verschijnt op zijn gezicht bij de eerste hap. Wij hebben inmiddels 2 dagen niet geslapen, wallen tot onze knieën maar wat een voldoening geeft dit. Wat is dit toch een mooi beroep en op je succesverhalen moet je teren. Het geeft ons positiviteit en de wil om nog beter te worden. Niemand houdt ons tegen, de wereld ligt aan onze voeten.
